Unterwägs

Letschdin simmer fir a bar Dag furt gfahre. S isch nooch Oschdere gsi. De Mann het no alte Urlaub abbaue meäeße. Des war villiicht e Sach, bis er des im Gschäft durch gha het. Will, s war jo schu nochem einedrißigschte März un de alt Urlaub sott bis derthi gnumme si. Nur, wänns nit goht, no gohts halt nit. S isch jo nit an ihm gläge, dasser de Urlaub nit het nämme kenne. S isch halt immer wider eber krank wore un deno het r miäße iischpringe. Jee, hän diä rumgräächtig, dass mer kei Üsnahm mache kennt, wänn des alli mache dääte, un so wider … No het r eifach gsait, dasses deno zöekinftig mit sinere Flexibilität au rum isch, wänn s mol wider personelli Engpass gitt. Baschda. S isch doch au wohr!

Des hab i aber nit verzelle welle, s isch jo um de Kurzurlaub gange. Ans Schwäbisch Meer hämmer welle. Mi Oma het mer ins Poesiealbum gschribe: “Wozu in die Ferne schweifen, sieh das Gute liegt so nah.“

S Helletal nuff ohni Laschter, s war jo amme Sundig. Wu s deno uff des kurz Stick d Autobahn nuff gange isch, hab i bim Iifädle schu e Audi im Rückspiägel zimlig schnell immer greeßer were sääne. Einer vu dere Sorte „Hoppla jetz kumm ich!“. S war so e alti Schissle, silbergrau un mindeschtens zeh Johr alt. Hinterm Lenkrad isch e Vokuhila-Typ ghockt (sowit ich des hab kinne sähne). Eigentlig isch r ender gläge, kennt mer sage. Kenne ner diä Fahrer, wu so lässig un schäps im Sitz hängge? Nit diä, wu de Elleboge üssm Fenschder rüs hängge, nai, diä wu so in d Mitti vum Auto kippe, wiä wänn si ebbis im Fueßraum vum Beifahrer söache wotte. Also, uff jeden Fall ischs so einer gsi.

Heinomol, het der dränglet. Er het s gar nit verwarte kenne, dass r an mer vorbeiziäge kann.

Was der aber nit gwisst het, isch, dass unser alt, dreckig Golf e GTI isch (s Schildli isch halt irgendwänn emol rabgfloge). Un der alt dreckig Golf het ännewäg noch sini 200 PS un e flotts Automatikgetriebe. Wu de Audi deno uf de Ibeholspur näbe mir gsi isch, hab i de Schportgang iglait, bin voll uffs Gas dappt un hab n eifach stohloh.

Im Alemannische gits viili scheeni Schimpfwerter, aber in dämm Fall passt e nejmodischs eifach am beschte: Teschtoschterongschteuerter Vollpfoschte.

Wänn i jetz noch verrot, was der fir e Nummereschild gha het – „RV“ nämlig -, isch alles gschwätzt.

Scheen war s am Bodesee. D Oma het schu Räächt gha.

„Adjee mitenand“
sait s Rénate

Sunndigspaziergang

S isch an irgendeme Sundig der Winter gsi, no nit so lang her, aber wänn, des kann i bim beschte Wille nimmi sage. Säl isch au wurscht, wil soni Sundig gits manchi. Naß, kalt, windig isch s gsi. De Morge hämmer mit Uffrüme und Rumkruschtle rumgreägt, aber am Nommidag hämmer gmeint, dass mer emol üssm Loch rüs meähn.

Also hämmer uns in d Outdoorschale gworfe. De Schönberg isch s Ziil gsi.

Normalerwiis isch des kei alpine Högschtleischtung, aber s isch granatemäßig matschig gsi. Mir sin rum un num grutscht un hän am End üsgsääne wiäe d Sai. D Wirtslit vum Schönberger Hof hän vorgsorgt fiär so Gäscht wiäe uns. S het a Biirschde un e Kratzer gä, mit denne mer diäe grebschte Dreckschiibel vu de Schöeh het kenne abbutze. Au wämmer nit viile Kilomenter glaufe sin, simmer doch bätschnaß gschwitzt gsi un hän uns s Stickli Köache verdiänt.

Nab zöes hämmer e andere Weg gnumme, aber s isch au nit besser gsi. Ei einzigs Gschlittr de Wald nab. Jo, un de Himmel un d Landschaft: grau in grau, mer kennt au sage „50 shades of grey“, wenn’s langt.
Jetz stehn d Wanderschöeh dreckig in de Garage und wämmer vil Glick hän, verwitschte mer noch de letschte Schnee zum si süfer mache. Sunscht möeß de Dreck halt de Summer iber noch un noch abkaie.

„Adjee mitenand“
sait s Rénate

Tatort z Friburg

S het jo schu gnöeg driber z läse gäh, iber de Friburger Tatort, bis er no endlig im Fernseh kumme isch. Jetz wäre alli denke: „Diä kunnt dehär wiä d alt Fasnet.“ S hän jo alli schu ihr Sempf dezöe gä, s „Who is who“ vu Friburg in de Zittig vum Mittwuch. Mich het d BZ nit noch minere Meinung gfrogt, ich sag si ännewäg. Wers wisse will, kann wider lääse.

Alles was Friburg so z biäete het, isch uffgfahre wore: diiri Wohnunge im Vauban, de Hüsbesitzer, wu d Mieter mit nit ganz legale Mittel rüsbugsirt, Gymnasiaschde, wu sich üs lütter Langewil fascht umbringe un de Vorzeigebehinderte bi de Kripo derf natirlig au nit fähle. Ich find, dass si bim Vauban e weng meh hätte ufftrage kenne. So hät mer e Szene uffm Spilplatz zeige kenne, wu de Finn un d Luna sich d Kepf iischlage un sich de allein erziehend Vadder vum Kerli und d Möeder vum Maidli deswäge necher kumme. Denn diä Möeder vu de Luna het sich des mit ihrem Mann, wu schu e weng elder isch, au andersch vorgschtellt. Der brücht nämlig viil Röeh. Des isch au de Grund, wurum si fascht de ganze Tag uffm Spilplatz rumhockt. Un fir die zwei (de allein erziehend Vadder un diä jung Möeder mitm alte Mann) hät mer au no irgend ei Verbindung zum Mordfall finde kenne. Dass di zwei wäge de Konflikte zwische de Kinder bi de gliiche Psychologin sin (zwecks Mediation), wiä diä Gymnasdiaschdin, wu so gäärn d Luft ahaltet, zum Beischpil.

Aber jetz bin i abgschweift.

Eigentlig hab i no ebbis zum Tatort sage welle. Bi dere Gschicht kammer au emol wieder sage: Mit Gwalt lupft mr e Geiß hinterum. Ich mein nämlich, sie isch e weng arg konschtruiert gsi. Aber des isch mer vum Tatort jo gwehnt. Des mit de Sproch isch denäbe gsi. Erschdens schwätzt in Friburg fascht keiner Dialekt un wänn, deno richtig. Aber diä häns nit druff gha. Dialekt isch nit nur, dass mer anstatt st schd sait un bi de Verbe eifach s n weglosst. Do ghärt schu no eweng meh dezöe.
Trotzdem dät ich mich freije, wänn s mit em Friburger Tatort wider goh dät. Si kenne mich jo als Sprochcoach astelle. Zit hab i gnöeg.

„Adjee mitenand“
sait s Rénate