Sunndigspaziergang

S isch an irgendeme Sundig der Winter gsi, no nit so lang her, aber wänn, des kann i bim beschte Wille nimmi sage. Säl isch au wurscht, wil soni Sundig gits manchi. Naß, kalt, windig isch s gsi. De Morge hämmer mit Uffrüme und Rumkruschtle rumgreägt, aber am Nommidag hämmer gmeint, dass mer emol üssm Loch rüs meähn.

Also hämmer uns in d Outdoorschale gworfe. De Schönberg isch s Ziil gsi.

Normalerwiis isch des kei alpine Högschtleischtung, aber s isch granatemäßig matschig gsi. Mir sin rum un num grutscht un hän am End üsgsääne wiäe d Sai. D Wirtslit vum Schönberger Hof hän vorgsorgt fiär so Gäscht wiäe uns. S het a Biirschde un e Kratzer gä, mit denne mer diäe grebschte Dreckschiibel vu de Schöeh het kenne abbutze. Au wämmer nit viile Kilomenter glaufe sin, simmer doch bätschnaß gschwitzt gsi un hän uns s Stickli Köache verdiänt.

Nab zöes hämmer e andere Weg gnumme, aber s isch au nit besser gsi. Ei einzigs Gschlittr de Wald nab. Jo, un de Himmel un d Landschaft: grau in grau, mer kennt au sage „50 shades of grey“, wenn’s langt.
Jetz stehn d Wanderschöeh dreckig in de Garage und wämmer vil Glick hän, verwitschte mer noch de letschte Schnee zum si süfer mache. Sunscht möeß de Dreck halt de Summer iber noch un noch abkaie.

„Adjee mitenand“
sait s Rénate