Nai, bittscheen keini Musicals

Letschtin hab ich mi Lieblingslippestift gsöecht un bi dere Glegeheit alli Handdasche üsgrümt un e Hüffe Ziigs gfunde. Nit nur de Lippestift, au zwelf Päckli Tempotaschetiächer, einzelni brüchti au, aber diä hab i nit zellt  . . .

Un im Abendhandtäschli hab ich d Iitrittskarte un s Programm vu minem letschte Theaterbsöech gfunde. Des isch eso gsi:

Mi Nochberi het an de Tiire klinglet un gfrogt, ob ich mit zöe ne me Musical goh wott. Si het e Karte iibrig, wil de Mann krank wore isch. Do isch si bi mir grad an de richtig Adress! Dass ich e zimlig gschpaltes Verhältnis zöe Musicals hab, het si jo nit wisse kenne. Ich hab mer blitzschnell alli megliche Üsrede iberleijt, wurum ich nit mit kann. Ich hab nämlig kei Luscht gha, noch Stuttgart in des künschtlig Musicaldorf z fahre un mir ebbis aazlöege, was mer nit gfallt und au no Geld defir z zahle. Dass des Musical wu anderschd si kennt, isch mer gar nit in de Sinn kumme.

 

„Nai, hämmer gsait“ het des Musical gheiße, wu mer hi hän welle. Jeh, bin ich do erlichtered gsi, wun i des ghärt hab. Dodevu hab i nämlig schu glääse gha un eigentlig au hi welle. Aber wiä so vieli anderi Sache wider vergesse. Also simmer do hi, wil s Gottikind vunere, wu in Forche wohnt, nämlig mitgspilt het.

Bim Aastoh sin e hüffe Kinder un Jugendlichi unterwägs gsi, Schauspiler oder Zöeschauer, säll hesch nit so rächt sage kenne, un fascht alli hän alemannisch gschwätz . Un des in Friburg! Mer trifft vilmols uf Gruppe vu Jugendlichi, wu franzesisch oder spanisch schwätze, aber alemannisch, des hab ich noch niä erlebt.

Un so isch s wider gange im Musical. Diä hän e Freid am Spiele gha, des hesch gmerkt. Jeder so wiä ner kann. Kleini Fähler hets au gä un de Gesang isch manchmol eweng schräg un schrill gsi, aber weh döe hets nit. Un diä junge Lit hän nit nur alemannisch kenne, s Ghettoditsch hän si au perfekt beherrscht, sch anstatt ch un keini Artikel vor der Hauptwerder!

Aber d Kinder hän au ebbis gläärt, iber d Vergangeheit vu de Eltere un de Großeltere un ich ibrigens au. Also wänn alli Musicals eso wäre . . .

Leider isch des nit eso. S letscht Mol wu ich imme Musical gsi bin (in Schduegrd), het diä männlich Hauptfigür de weibliche Hauptfigür uff de Bühni an Bruscht glangt (nit an de Bruschtkorb). Mir het des ganz kitschig Gejohle sowieso nit gfalle, aber des het mer de Rescht gäh. Mini Kolleginne, wu mit debi gsi sin, hän des gar nit gmerkt, diä hän vor Rührung hiile miäße.

Mir isch s nit nooch Hiile gsi, ich wär am liäbschte ufgstande un hät breält: „Mach dini Griffel ewäg!“

Aber de Kollegine hets gfalle. D Frau Hummel-Obermann (d Chefsekretäri) isch nit debi gsi. Diä het gsait, dass si liäber in d Oper goht. Wär ich gscheiter mit ere in d Oper gange.

„Adjee mitenand“
sait s Rénate

(Vielen Dank an Christel Hülter-Hassler und Heidi Zöllner für die Fotos.)

E neji Liäbi – s Lollo

Wu de Summer endlig ganz zaghaft kumme isch, hab i au mol wider efter ins Schwimmbad goh welle.

Ibers #Lorettobad wird vil verzellt un au gschribe, fascht jedes Johr in de Badische, un s git sogar e Förderverein, Poschtkarte kammer schiints au kaufe, sogar e Böech mit lütter Bilder, mein ich.

Aber s Bsundere an dem Bad isch s Damebad. Do derfe nur Fraue ni. So e Bad gits nit noch emol in Diitschland. Eigentlig kei schlechti Sach. Un vu de ganz bsundere Athmosphäre, so fridlig un entspannt wird immer wider gschwärmt.

Ich bin au schu emol dert gsi. Des isch aber schu lang her. D Kinder sind noch glai gsi. Ganz glai.

Also an e bsunders scheeni Atmosphäre kann ich mich bim beschte Wille nit erinnere. Im Gegeteil. Ich bin bal driber nüs kumme. Wummer akumme sin isch de Kerli schu fascht bis ans Gnick verschisse gsi un s Maidli het breält wiä am Spiß. Wurum, säll weiß ich nimmi so gnau. Ich glaub, s isch em si uffgweichti Bretschele rabkait un ich hab em si nimmi gäh welle, wil e hüffe Hoor dra bäppt sin.

Wu ich de Kerli süfer gmacht gha hab un em Maidli e frischi Bretschele kauft hab, hab ich mich meäße abkeähle, innerlig un äußerlig. An alles hab ich denkt, an d Eimerli, d Bootli, de Balle un d Wassermihli, d Ersatzkleider fir d Kinder, Schoppili, Debbig zum Druflige, Kapuzehandtiächli, wasserfeschti Bilderbeächli, nur nit an de eige Badanzug. Der hab ich vergesse! In minere Verzwiflung hab ich d Bademeischteri gfrogt, ob emend bi de Fundsache e Badanzug, wänn s si möeß au e Bikini in minere Greßi rumlit. Si het nochglöegt: nix fir so Kropfigel wiä mich, will s isch am Afang vu de Saison gsi. Si het deno s Erbarme mit mer greägt un mir de eige Badanzug üsglihe. Der hät allene Fraue zwische 1 Meter fuffzig und achzig un zwische 50 un achzig Kilo passt. E Schwimmerazug. Ich bin villicht froh gsi.Eimol s Becke hi un zruck, des het lange meäße.

Des isch s neij Planschbecke im Damebad im #Lollo

 

Un deno ab mit de Burschd ins Planschbecke. Des isch dert noch e ganz eifachs gsi üs grauem Beton – nur Wasser, un des jeder Tag frisch igloh. Un wil mir schu am Morge dert gsi sin, isch s Wasser au no zimlig kalt gsi. D Kinder hän gningeret un hän bal gfrore wiä d Schnider. Deswäge hämmer der ganz Glumbatsch (d Eimerli, d Bootli, de Balle un d Wassermihli) wider zruck zum Platz traijt. Do isch de Kerli noch hikait un het sich s Kinn uffgschlage. Des weiß ich jetz ganz gnau, wil er de ganz Summer e Blätz gha het, wunner immer wider wegkratzt het.

Irgendwiä isch mer d Luscht vergange, ellai mit de Kinder ins Schwimmbad z goh. Si hän jo au e Vadder, aber der het halt nit ins Damebad derfe. Des isch de Grund, wurum s Damebad fir vili Johr üs minem Hirn verschwunde isch.

Aber der Summer bin i schu e baar Mol im Lollo gsi. S het schu ebbis. Manchmol isch s wirklig wiä e kleini, fridligi Insel in dere lütte Stadt. Aber meischtens nur bis am zwelfi, eins rum. Deno wird s voll un lüt un der möesch löege, dass der heim kunsch. Aber wämmer sich s iirichte kann un des kann ich jetz jo…

Un wänn der ebbis z lääse vergesse hesch, löegsch eifach eweng umenander . . .

 

Adjee mitenand
sait s Rénate

ZMF zweidäusendsechzeh

 

Am Mittwuch Nomittag bin ich gmeätlig deheim ghockt, hab eweng glääse und zwischedurch wider eweng rumkruschtlet. Iber eimol isch dusse d Welt untergange, s het gmacht wiä ab. Ei Staiber am andere. Ich hab unter dramatische Umständ, wiä in soneme Katastrophefilm alli Bleämehäfe in ei Ecke vum Balkon gstellt un Bachestei devor gschobe.

Deno isch s gmeätlig wider gange un ich hab denkt, scheen, wämmer e feschts Dach iberm Kopf het, wil dusse hesch d Hiiser nimmi erkenne kenne, so hets gmacht.

Am andere Morge hab ich d Zitung righolt un schu wuni si üsm Briäfkaschte gholt hab, isch s mer ufgange: S ZMF het geschtn aagfange! Hejo, do möeß es eifach e granatemäßigs Sauwetter gäh. Un diä Müsiker vu Calexico hän sich doch so uf Friburg gfrejt gha (hab ich irgendwu gläse).

Eigentlig hab ich eijch e baar Drecklache zeige welle un bin am Obend mit em Photo hi. S het aber fascht keini gäh. Au nit schlimm.

 

Deno hämmer halt ebbis z Obe gesse dert, aber d Üswahl isch nit bsunders un jedes Johr s glich.

Nej sin, glaub ich, so Deigtasche gsi. Diä hän mi aber nit aagmacht. Dr hesch nit so räächt gwißt, ob des d Verpackung isch oder des, was der esse kannsch. Villicht probier ich s noch un s schmeckt besser wiä s üssiht.

Adjee mitenand
sait s Rénate

 

EM – S isch rum

Die elendig Föeßball-Europameischterschaft.

Ich hab Föeßball no niä liide kenne un immer hab ich gsait, dasses mich nit interessiert. Dismol hab i denkt, wurum sag ich denn immer, dass es mich nit interessiert. Des bringt s nit uf de Punkt. Mich kotzt diä Sportart aa. Schu immer un s wird immer schlimmer. Der ganz Hype wu drum gmacht wird: Föeßballweckli, Föeßballwurscht, Gschirr, Beär, Schminki. Der kennscht furt mache. Des isch nimmi normal.

Do fangt d Schöel speter a, wänn Diitschland spot am Obend spilt. Wu simmer denn do? Isch Föeßball löege jetz so e Art Grundrächt wore? Mer kennt des jo im Grundgesetz verankere. Glich noch em Paragraph eins: Die Würde des Menschen ist unantastbar. Des kammer jo so stoh loh.

Aber brücht mer de Paragraph zwei wirklig? Das Deutsche Volk bekennt sich darum zu unverletzlichen und unveräußerlichen Menschenrechten als Grundlage jeder menschlichen Gemeinschaft, des Friedens und der Gerechtigkeit in der Welt. Kennt mer des nit üsdüsche: Das Deutsche Volk bekennt sich darum zum Fußball. Ein jeder Bürger der Bundesrepublik Deutschland hat das Recht, die Fußball-Europameisterschaft, sowie die Fußballweltmeisterschaft voll umfänglich während der Teilnahme der deutschen Nationalmannschaft zu verfolgen. Jedwelche Verpflichtungen sind nachrangig zu behandeln.

Ich weiß, des isch jetz arg iibertribe gsi. Aber s git so viile Sportarte, wu mindeschtens genauso vil Anerkennung verdiäne. Diä trainiere au jeder Tag, hän kapütigi Knoche un wohne nit in 5-Sterne-Hotels bim Wettkampf.

Hän ihr emol gsähne, wiä d Eiskunschtläufer noch de Kür bumpe wiä d Maikäfer? Diä meän immer meh Drehungen in de Luft schaffe. Des isch au e Leischtung! Un diä spucke nit ufs Iis un verzäege s Gsicht, wänn si hifläege. Stelle eijch des emol vor, wänn diä des mache dääte. E dü Zit, do wär ebbis los. Nai, diä stehn uf, lächle, mache wider un zeäge kei Drama-Show ab.

Wänn ich jetz noch wider mach, kumm i richtig in Fahrt un de Blöeddruck goht in d Hechi. Des isch s mer nit wert. Ich hab jo jetz zwei Johr Zit zum Iberlege, wu ich hi flichte kennt un s fließt in dere Zit au vil Wasser d Dreisam nab. Emend isch bis dert hi de Föeßball wider e ganz normali Sportart? Träume derf mer jo kinne.

Adjee mitenand
saits Rénate

Klassetreffe 2 – so ischs gsi

Das Video in der überarbeiteten Version von 2021

Eweng ufgregt bin i schu gsi, wu ni d Schöelkamerade schu so gsellig bienander stoh sähne hab.

Manchi erkennsch gli un bi andere kunnsch ums Verrecke nit druff, wärs si kennt. De Klasseschwarm hab i gli erkennt. Immer noch so scheeni volli Locke, natirlig nimmi bechschwarz, dodefir mit fascht glitzrige Silberstreife durchzoge, un au sunscht noch tip top in Schuss, der Kerli. Ich hab mer e Glas Sekt gschnappt un bin zöenem hi, eweng Konversation mache.

Wummer so mitenander gschwätzt hän, hab ich diä ganz Zit uff si Kittel löege meäße: E dunkleblaus Jacket, dopplreihig un mit Goldknepf. Un an was denksch bi so ebbis ? Richtig, an e Kapitän. Im Spaß hab ich en gfrogt, un debi uf d Goldknepf gschiilt, ob er denn jetz uf em Traumschiff schafft? Er hets nit kapiert, des isch schiins nit ditlig gnöeg gsi un ich hab en erscht meäße druf lupfe.

Kapitän, des ischs Stichwort fir en gsi. Er isch zwar hauptberöeflich noch in de IT-Branche ganz vorne mit debi, will aber so langsam downsize. Weniger schaffe un sich meh dämm widme, wunem wichtig isch: Sinem Boot. Er het jetz e Boot, so wiä de Gunter Sachs eins in St. Tropez gha het. Sins lit irgendwu an irgememe italienische See oder villicht au Meer. Ich hab nit so rächt ufbasst, wil ich diä ganz Zit nur uf d Goldknepf hab löege meäße. Nooch zwei Gläser Sekt ischs glickligerwis au ihm z warm wore un er het endlig der schaißlig Kittel üszoge.

Ehrlig, ich hät nit denkt, dasses diä Lit vum Schlag: mein Haus, mein Auto, mein Boot, meine Familie, wirklig git. Genau so einer isch jetz vor mer ghockt un het verzellt un verzellt. Vu sinem Boot, vu alli megliche Vorziig vu dem Boot un hauptsächlig vu dänne sympathische Lit wu mer uf em Wasser trifft, un immer e Gläsli Schampus am Start. Mir ischs schu vum Zöehorche schlecht wore. Irgendwänn emol het er gmerkt, dass nur er schwätzt un het aastandshalber gfrogt, was ich denn so mach. Ich habe gsait, dass ich schu zimlig gedownsized, also runtergfahre hab, mer kennt ender sage, dass de Stecker schu zooge isch – beröeflig. Ob des denn nit langwilig isch, het er gfrogt. Ich hab em deno verzellt, dass ich jetz e Blog schrib. Do het er beiidruckt gnickt. Ob s denn so um Lifestyle oder ender Haus & Garten goht? Will si Frau isch Journalistin un schafft fir e Haus & Garten-Magazin. Fir d Fotos möeß si gar nit wit go. S eige Hüs un de Garte sin so perfekt, dass des ganz wunderbar basst. Wunderbar sin au sini Kinder, alli international unterwägs. De Grundstei hän si freäh glait. Si hän immer e Au-pair üs Kanada gha, dass d Kinder nit nur zweisprochig ufwachse. Des wufir sich mini Kinder im Gymnasium hän abblooge meäße, hän sini Kinder in d Wiege glaijt greägt.

Irgendwänn ischs em wider igfalle, dass ich kei Gelegeheit gha hab, iber mi Blog z schwätze. Iber was ich denn jetz schrib, het er wisse welle. Iber alltägligi Gschichte, was einem so bassiert, was fir Lit dass mer trifft (zum Beispil so Arschlecher wiä dich, hab i denkt, natirlig nit gsait). „Mhh, interessant“ het er nur gmeint un schu Luft gholt. Jetz het nur noch si Auto gfehlt. Ich bin aber schneller gsi un hab mi Smartphone zückt un em e Bild vu minem neje Retrofahrrad fir zweihundertfuffzig Euro zeigt un gli hinterher gschobe, dass mir jetz gar kei Auto meh hän, sondern Car-Sharing mache. Des isch zwar gloge gsi, aber e Lobeshymne uf si Auto hät i nimmi üsghalte.

Glickligerwis hämmer de Dietmar un d Sabine zöegwunke un ich hab mich devu schliche kenne.

S heißt jo immer, dass Geld de Charakter verdirbt, ob des eso stimmt? Villicht gits au manchmol nix z verderbe.

S isch noch e scheene Obend wore. Bine baare ischs mer vorkumme, wiä wänn der erscht letscht Wuch noch mitenander in Schöel gange wärsch. Do kammer diä andere üsblende.

„Adjee mitenand“
sait s Rénate

. . . un dem Goldknopfkerli mit de glitzrige Silberstreife hab i gar nimmi gsait, dass der Blog in Dialekt gschribe isch. Der het nämlig nur hochdiitsch gschwätzt. Villicht het er au e Hochdiitsch-Kurs bsöecht, wiä s kirzlig in de Zittig gschtande isch. Ich hab grad nochglöegt, wil ich de Zitungsüschnitt ufhobe hab, s war am Samschtig, 04. Juni 2016 in de Badische. Do isch s ender um d Schwoobe gange. Säll verstand ich jo, dass mer mit soneme Dialekt nit göet läbe kann. Ich fänds schu au scheen, wänn s meh Schwoobe gäh dät, wu des au so sähne.

Klassetreffe 1 – fascht verbasst

 

– D Tondatei isch am End vum Beitrag –

Hit morge, kurz vor de zwelfi, hab ich d Sabine, wu mit mir in d Schöel gange isch, in de Stadt troffe.

Si het gsait: „Kunsch au hit Obend?“ „Wu hi?“ hab ich verdatteret gfrogt. „Zöem Klassetreffe!“ Olätz, dodevu hab ich nit gwißt. S isch rüskumme, dass es e Rundmail gäh het mit ere Iiladung. Allerdings het d ehemalig Klassesprecheri, wu d Rundmail verschickt het, folgendi E-Mailadress: sexyhexi@ . . . un de Betreff isch „Wiedersehen“ gsi. Do kammer nur de Kopf schittle. Die hab ich natirlig nit ufgmacht un gli in de Papierkorb verschobe.

Ganz klar, zöem Klassetreffe, do gang ich hi, au wänn des schu eweng pletzlig kunnt.

Jetz het s Hirn aagfange z rattere. Noch schnell ebbis Nejs zum Aazeäge kaufe? Noch gschwind zum Frisär? Grad sin diä graue Hoor zwei Zentimeter rüsgwachse un ich hab s doch jetz endlig schaffe welle, mit graue Hoor rum z laufe. Äs het nit sii solle. Mi Frisäri het natirlig kei Termin meh gkah. Sie het mer gsait, was ich fir de Notfall fir e Tönung nämme kennt. Dodefir hab ich ans ander End vu de Stadt wetze meäße, des Mittel gits im normale Drogeriemarkt nit. Also firs Färbe möeß i jetz de ganz Nomiitag iirechne, ich will kei Fähler mache un mit greäne Hoor rumlaufe. Deno halt nix Nejs zum Aazeäge. Do isch jetz kei Zit meh defir. Un eigentlig hab ich jo gnöeg Zigs.

Soll ich Jeans un T-Schört wiä diä letschte baar mol aaleege, wiä alli andere au? Oder villicht doch emol ebbis Fraulichs oder emend elegant go? So arg viili eleganti Kleider hab ich zwar nit, aber mit e baar Accesoires kennt i mi schu eweng herrichte. Letschtendlig hab i mi deno fir e Mischung entschide: Jeans un e Oberteil üs Siide un d Zuchtperlekette vu de Oma. So ebbis scheens, wiä des Zuchtperlekette vu de Oma kammer hit nimmi kaufe. Ich löeg immer emol bi de Auktionshiiser in d Schaufenschter, im Falls dass i mini emol verliere dät. Ich hab no nit gfunde, was mer gfalle hät.

So langsam möeß i löege, dass i vum Acker kumm.

Adjee mitenand
sait s Rénate