Mir hän Bekannti, des sin so richtigi Wandervegel. Un diä hän uns gfrogt, ob mer denn nit bim Saisonabschluss in de Vogese mitwandere wotte. Eigentlig sin mir ender so Rumdapper, aber unseri Bekannte hän gmeint, dass mir do schu mithalte kennte, wun ich doch jetz au regelmäßig Sport mach un mi Mann meäßt jo elai schu durch sini körperlich Arbet als Koch fit si.
Goldender Oktober in den Vogesen, so hets gheiße. Um d Route hämmer uns nit kimmeret, des isch jo schu abgmacht gsi. Mir hän nur unseri Rucksäck packe meäße: Veschper fir zwei Dag un e Hitteschlofsack firs Masselager un was mer sunscht noch zum Ibernachte brücht. Ich hab noch niä imme Masselager ibernachtet, aber schu vil devu gheert: vu mufflige Socke, ranzige Leberwurschtbrote un vu de Schnarcher, wu s schints in jedem Masselager git. Ich hab mer schu denkt, dass des nit so mi Ding isch, aber fir ei Nacht sotts go.
S isch grad noch so Oktober gsi. Im Frühtau zu Berge isch s losgange, bi gschmeidige drei Grad. Immer nuff un nab. Wänn der obe gsi bisch, hesch dich gar nit fraije kenne, dass der s gschafft hesch, wil s isch gli wider nab gange un änne wider nuff, de ganze Morge lang. Alles in allem hämmer aber doch e paar Höhemeter gmacht un sin em Grand Ballon necher kumme. Am Einsi rum hämmer e kleini Paus gmacht un s Veschper gesse. Ich hab s fascht meäße rabschlinge, wil ich noch mini Blodere hab versorge meäße, denn ich hab vili Grand Ballons an de Fiäß gha.
Fir de Nochmittag isch noch emol e glich langi Strecke uf em Programm gstande, deswäge nur e kleini Paus, wil s jo au frejer dunkel wird. Gott sei dank isch s noch Summerzit gsi, sunscht häts kenne kääb wäre.
D Landschaft isch schu scheen gsi, des möeß mer schu sage, leider het mer immer nur ganz kurz kenne löege, wil mer saumäßig ufpasse het meäße wu mer hidappt un dass es einem nit hihaut.
Fimfezwanzig Kilometer sin mer glaufe, des het e Handy vu eberem üsgrechnet. Fimfezwanzig Kilometer, alles nuff un nab. Aber unseri Bekannte hän räächt gha. Konditionell hämmer durchghalte. Ich hab d Aastrengung gar nit eso gmerkt, wil diä nässende Blodere bi jedem Schritt so weh döe hän, dass de Schmerz d Aastrengnung iberdeckt het. Wiä s minem Mann gange isch, weiß ich nit, mer sin z erledigt gsi zum schwätze. Ich mein, dass er eweng meh bäärzt het wiä ich.
Vum Obend un em andere Dag e ander Mol.
Adjée mitenand
sait s Rénate
Em Rénate si Blog . . . 
Dü arms Renat, hoffentlich sinn dini Blodere schu verheild! Dess möäs jo ä argi Blogerei gsi si bi däre Wanderung! Ich kann so ebbis vum Radfahre. Wänn ich mit minem Mann fahr – und dess kunnt efters vor, ganzi Urläub lang, no gohts äu nuff un nabb. Grad bim Nufffahre möäss mar äu bäärze, dass eim schier dä Kopf under em Helm blatzt! Aber sunscht ischs jo schu scheen, was mar alles sieht und schmeckt underwägs unn mar kann grad singe vor Freid! Allerdings nooch so sechs, sibbe Schdund uff’m Saddl greägt mar äu Blodere, zwar nitt an de Feäß … Ihr kenne eich scho dänge, wu. Um so scheener ischs deno, wämmar noch em dusche unn ässe in ä süfers Bett innere nätte Pension liege kann. Renat, ä Root vu mir: lögg, dass dü nit ins Masselager möäsch!
LikeLike
Salli Irmis,
also wänn ich des eso lis, was dü do schribsch, kann ich jo grad froh si, dass ich d Blodere nur an de Fiäß gha hab.
Un des mit em Masselager isch au rum. Eimol un niä meh. Aber ich kann jetz mitschwätze, wänn ebber sait, dass des gar nit eso schlimm isch. Dem verzell ich ebbis!
Netti Pensione mit frisch gwäschter Baumwullbettwesch sin halt au ender mi Ding.
Dir noch e scheene Nomittag
Rénate
LikeLike