Blogs50plus in Köln

S git jo no meh elteri Lit, wu blogge. Des isch eso, des weiß ich gnau. Aber s kunnt  vor, dass ich als eweng schäps aglöegt wir, wänn ich sag, dass ich e Blog schrib. Un wänn ich deno noch sag, dass der Blog in Dialekt gschribe isch, heersch s richtig rattere, was in de Hirner vor sich goht: alemannisch, Heimet, Gedichtli, Reimli vu Bächli un Bliämli, wißhorigi Lit, wu enander in ere Bürestube ihri Gschichtli vorläse üsere Zit, wu mer noch kei Bulldog gha het, sondern Resser vor der Pflueg gspannt het . . .
Un wänn ich des deno in dene ihre Gsichter lis, mein ich immer, mich erkläre z miäße, fascht schu rechtfertige z miäße, erschtens, dass ich in minem gsegnete Alter noch e Blog schrib un deno noch uf alemannisch.

Deswäge hab ich mich bi blogs50plus gmeldet, des isch e Sammelsitte mit lütter Blogs vu Lit wu elter sin wiä fuffzig.

Un des Frejohr isch in Köln e Treffe gsi, wu ich hi gfahre bin. Bahn un Hotel hab ich böecht un deno ab nooch Kölle. D Iifahrt in de Bahnhof bi mittelschlechtem Wetter isch, ja wiä soll ich sage, nit grad . . .  (ich weiß nit wiä ich sage soll, löege halt eifach) gsi.

 

Diese Diashow benötigt JavaScript.

Des Treffe vu dänne eltere Bloggerinne isch inere echt kölsche Wirtschaft gsi, so einere, wu der de Bierdeckel uf s Glas lege  möesch, wänn der kei Durscht meh hesch, sunscht kriägsch automatisch ei Gläsli Kölsch am andere higstellt.  Ich hab jetz extra Gläsli gsait, wil 0,2  un nur dreiviertel voll, wirklig nur e göete Schluck isch.

So hab ich anderi Bloggerinne kenne gleert. Männer hätte au kumme derfe, sin aber nit. Säll isch nit schlimm gsi. Mir hän si nit gfählt. Nix gege d Männer, aber wänn si in de Minderheit sin, kenne si als schu eweng astrengend si. So e Fraueobend het au ebbis fir sich gha.

Am Afang isch s ehrlig gsait nit eso eifach gsi, wänn der keiner kennsch. Üsem Südweschte bin ich diä einzig gsi, eini üs em Bayrische isch au noch do gsi, diä andere ender üs de Gegend um  Köln rum un vu wider obe bis ganz, ganz obe.

Mer het eweng so glöegt, wer iber was schribt. Reiseblogs hets gäh, Modiblogs mit Styling-Tipps, Jeder-Daag-Blogs, Food-Blogs un was einem halt eso durch de Kopf goht, so ähnlig wiä miner Blog. Un irgendwiä hab ich mich bi dem Treffe nit geniert s’zage,  dass  ich in Dialekt schrib, nit wiä deheim. Un schu elai dodefir het sich s glohnt nach Köln z fahre.

Aber de Wunderfitzgigl het mer kei Röeh glo  un ich hab am Schluß, wu d Rundi schu eweng glainer wore isch, gfrogt, ob ich ebbis vorläse kennt, wil ich eifach wisse welle hab, ob mer mich au wu andersch verstoht. Nochdem ich e Beitrag üsem Blog vorgläse hab, hän si gmeint, dass ich des unbedingt in YouTube stelle miäßt. Au des no!

S het e Wiili brücht, mit de Produktion vum Video. De Produzent stoht vil hinterm Herd, aber wänn er schu nit de Keller ufrümt, kann er in sinere freie Zit wenigschtens e Video zämme schnide un des isch minem Mann sini Ufgab gsi.
Do isch s Ergebnis vum Eheprojekt: S Rénate isch in Rente

Aber Köln isch  schu astrengend gsi. Nooch em Treffe het mich s Taxi vergesse un ich bin bal e halbi Stund uf de Stroß rumgstande, bis de Ersatz kumme isch. D Nacht im Hotel isch rumgange, meh sag ich nit dezöe. Un am Samschtig Morge bin ich schu kurz noch de Nine in de Stadt gsi. Bim Zug böeche hab ich mer denkt: Nimmsch einer am Nomiddag, deno kannsch der noch e scheene Daag in Köln mache. Des isch bigott e langi Zit gsi.

Am zwei hämmer d Fiäß schu eso weh döe, dass ich an de Rhin gschlurbt bin, mich ufs Miirli ghockt hab un Baukletzli gstüünt hab.

Am drei bin ich zöem Bahnhof zruck,  obwohl de Zug erscht am fimfi gfahre  isch.

Do hab ich d Bloggerin üsem Bayrische troffe, dere isch s genauso gange wiä mir un so hämmer uns d Wartezit mitenander vertribe.

Mit durchdappte Fiäß bin ich am Samschtig Obend deheim akumme. Am Sundig isch s zwanzig Kilometer durch de Kaiserstöehl gange, mit de Fiäß natirlig un am Mändig hab ich nit meh gmacht. Mir hets glangt!

Adjee mitenand

saits Rénate

Diesen Beitrag hören:

 

Entscheidung un Iberraschung

Also, diä meischte hän gmeint, ich soll de eind Badanzug, also de eifarbig nämme. Der wär mer au am liäbschte gsi, wil mer nit vil falsch mache kann un e glains farbigs Bärtli isch jo dra.

Aber immer nur schwarz isch schu eweng langwilig. Der blöemt basst so göet zöe de hellblaue Schwimmbecke, wu s fascht nimmi git.

Also, ich hab si beidi b’halte un hoff, dass si zwei Johr hebe, dass mer des Fiasko firs negscht Johr erspart blibt.

Aber s goht noch schlimmer, ehrlig.

Geschtern kunnt mi Mann  heim un grinst iber beidi Backe. Also des kunnt eigentlig niä vor. Meischtens bruddelt er ebbis vor sich hi, so in Richtung unverschämti Gäscht un saubleedi Kellner un goht erscht emol dusche. Aber wu er eso gstrahlt het, bin ich schu stutzig wore, was bassiärt si kennt. Si wäre nem doch emend nit au abotte ha, in Rente z goh? Bittschen nit, jetz no nit. Aber des kann gar nit si bi dem Kochmangel, hab ich mich innerlig beröehigt.

Nai, er het e Iberraschung fir mich gha: E dreitägigi Fahrradtour durchs Elsiss. Ich hab jo gli wider d Wandervegel im Verdacht gha. Dismol nit. Mit gehn mit sinem Kolleg un däm sinere Frau!
An minem Gsichtsüsdruck het er gmerkt, dass er mich liäber vorher gfrogt hät. Si Kolleg kenn ich küm un sini Frau gar nit.  Un zöedem hab ich em nämlig z bedenke gäh, dass mi Fahrrad nit fir längeri Toure gschaffe isch un si alte Schittler schu dreimol nit. Do möeß er erscht emol d Spinnhobbleneschter üs de Speiche rüsmache un ufbumpe wär au nit schlecht. Deno isch er fascht blatzt vor Stolz un het gmeint, dass er do selbschtverständlig dra denkt het. Mir leihe uns elektrischi Fahrräder, alles schu organisiert. D Fahrräder, au  fir mich, sin uf Greßi un Gwicht abgstimmt. Mi Greßi kann er jo noch zeige, wänn er bis uf Bruschthechi didet, aber wuher kennt der mi Gwicht? Ich will gar nit wisse, was er dänne gsait het.

Also, s einzig was uns nochfählt, sin so Radlerhose mit Bolschter am Fidle.

Un sonigi hab ich hit aprobiärt. Des isch d Steigerung zöem Badanzug kaufe. Irmis, dü hesch rächt gha. Dismol gits keini Bilder, des wänner nit sähne. Un ich au nit, nit emol im schummrige Liächt vum Nachttischlämpli.

Nooch der Radtour meh devu.

. . . un noch e Iberraschung, unseri Amsle hän Jungi!

 

Adjee mitenand

saits Rénate