Lumpesackschtory – s goht wider

– Fir alli, wu liäber zöehorche, d Tondatei isch am End vum Beitrag –

Dass mi Hochzitskleid im Lumpesack g’landet isch, het e Vorgschicht.

Mi Mann isch uf em Sofa glääge un het sich üsgröeht. Des derf er jo bi dere Arbet, de ganz Daag am Herd. Er schwätzt zwar als vu zwelf Stunde, do möeß er sich irgendwiä verrechnet ha. Zeh Stunde isch er als furt, des hab ich gnau noochgrechnet, zwelf Stunde basse do bim beschte Wille nit ni. Aber isch egal, miäd isch mer au, wämmer acht Stunde in de Kuchi gstande isch.

Also wiä er do so glääge isch, un de bludd Büch üsem T-Schört glöegt het,  hab ich denkt, do lit e gstrandete Wal un isch des nit eins vu de neje Schörts, in 2 mol XL?

Schatz, dü bisch z glai, hab ich zöe nem gsait, ganz diplomatisch. Hä, er un glai, er sei doch e göete Kopf greßer wiä ich, wiä groß sott er denn noch si? So ungfähr zwei Meter fuffzeh, bi dinem Gwicht, isch mini röehig un sachlig Antwort gsi.

S isch eweng gange, bis er der Brocke gschluckt gha het. Deno isch er pletzlig ufgstande, zimlig gschmeidig un glenkig fir si dreistelligs Gwicht un het ebbis vu Keller ufrüume gschwätzt! Dass ich des noch erläbe derf, er rüümt der Keller uf! Nooch drei Minüte isch er wider obe gsi, s Liächt sei kabütt un er heb kei bassendi Biire. So, So!

Der Brocke mit em Verhältnis zwische Gwicht un Greßi isch em bim Gang in de Keller aber schins wider hochkumme un er het e alte, dumme Witz g‘risse: Er isch zöe mer kumme, het mich in d Fettrellili uf em Buckel pfätzt un gfrogt, ob mer mol wider scheen esse giänge, er ziägt au sini Hochzitskravatt aa, diä basst em noch un ich kennt jo mi Hochzitskleid aziäge, wänns mer noch basst – ha, ha, ha, het er iber si eige Witz glacht un sich uf d Schenkl gklopft.

Ich hab nämlig zöe de Hochzit kei langs wißes Kleid agha, sondern e blaugriän schangschierends, rohsidenes Etuikleid un hab minem Mann üs de Reschtli e Kravatt schnidere lo. Loß der Witz stecke, hab ich gsait, der isch alt wiä de Wald, diä Kleider sin furt, s Kleid un d Kravatt au. D Motte sin dra gsi. Fresse un gfresse were, so isch des. De Rüp macht d Siide un d Motte frisst si, hab ich minem Mann erklärt. Er hets gfresse.

Kei einzigs Lechli isch dinne gsi, aber mir isch diä Pfätzerei un der Witz uf de Senkl gange.

S Kleid hät mer sowiäso niä meh basst un mi Mann ziägt jo au keini Kravatte aa, do soll sich ebber andersch dra erfreje. Äs sin jo zitlosi Sache gsi.

Adjee mitenand

saits Rénate

Noch ebbis isch in de Lumpesack kumme. Beinah hätt ich d Unterhose vergesse, viär fascht neji Unterhose. Ich  hab si nit verliide kenne. Ich bin halt nit Generation String. Diä Unterhose hän nämlig ins Arschgräbli zooge.

Ab in de Lumpesack – furt mit em Ballascht

– Fir alli, wu liäber zöehorche, d Tondatei isch am End vum Beitrag –

De Kleiderschrank üsmischte miäßt mer jo vil efter. Do het mer Sache drin liige, wu mer gar nimmi weiß, dass es si git. Un basse döet au nur d Hälfti, wänn iberhaupt, aber mer kennt . . . .

Mer kennt, aber mer schaffts nit. Mer schaffts nit, d Kleider abz‘ändere un mer schaffts nit gschissini drei Kilo abz‘nämme. Un manches ziägsch nit aa, wils nit bequäm isch. Diä eind Hose druckt am Bund un diä oraschfarbig isch zwar saubequäm, der legsch si aber nimmi gäärn aa, wil emol ebber gsait het: „Bisch jetz bi de Millabfuhr?“

Des blau T-Schört kunnt au weg, wil d Nochberi, diä bled Schnepfe s glich het. So gohts grad wider, wänn der emol agfange hesch. Do isch au säller Rock, wu  immer an de Strumpfhose bäppt, s kariert Kleid, wu der findsch, dass der üssiehsch wiä e Drummle un wu d Verkäuferi gsait het: „Das sieht aber flott aus“. Diä het mich doch verarscht. De Summerkittel kunnt au furt, wil der feschgtstellt hesch, dass d Schwigermöeter fascht diä glich het. (Im Summer brücht mer hitzedag sowiäso keini Jacke meh).

S git so vili Gründ, wurum mer ebbis in de Lumpesack stopft. Un jetz möeß ich eweng witer üshole: Ich bin emol, zöe dere Zit wu ich noch gschafft hab, als Verträtung inere ander Abteilung igsetzt gsi, wil si e Engpaß, e personelle, gha hän. Un ich sags Ejch, des isch dert eso e unangnähmi un gehässigi Stimmung gsi, dass ich e baar T-Schörts furtgworfe hab, wu ich do als agha hab. Ich hab si eifach nimmi aziäge welle, wil si mich immer an diä bärbissige Wiber un der ibildet Gockl vu dere Abteilung erinneret hän. Un eini vu däne Wiber, so e rechthaberischi dummi Kachle isch immer vu hinte an mich na gschliche un het glöegt, ob ich au alles richtig mach. „Si, des isch aber falsch, des müsse Si andersch mache, do kenn ich mich us, des könne Si mir ruhig glaube, aber hallo un wie ich mich do uskenn“, het si mer ins Gnick gschwätzt un dodebi immer so e ekligs Mentholgützli gschlotzt un d Spucki  durch d Zähn zoge. Wänn si doch wenigschtens richtig alemannisch gschwätzt hät, oder vu mir üs hochditsch, des het si aber halt au nit kenne. Do hab ich e subbr Ifall gha. Ich hab fir gäärn ei Fähler am andere gmacht. S isch mer grad wurschd gsi, was diä Abteilung vummer denkt het, diä andere hän jo gwißt wiä ich schaff. Un am negschte Daag hets gheiße, dass si mich nimmi brüche un elai z recht kumme däte.

Des isch jetz ei Beispil, wiä psychischi Faktore d Lumpesäck voll mach kenne. E anders Beispil  s negscht mol.

S Hochzitskleid isch nämlig au in de Lumpesack gwanderet. E kleini Rosekriägschtory steckt dehinter.

Adjee mitenand

saits Rénate

. . . un ischs nit scheen, des Säuwetter dusse. Der kriägsch ebbis gschafft un hesch di Röeh an soneme Daag in de Winterzit Halber niini oder halber zehni?