S End vum Salatkopfdrama

oder Toleranz un Unterzuckerung – 2. Teil
wer will, kann  au zöehorche, de Ton isch unte

S isch grad furtgange mit de Lobeshymne uf der säumäßig göet Ifall  mit dere Rumschlenzerei in de Ärm un dasses halt schu klasse üssiht, au wenn d Ärm noch voller Blätz gsi sin un iberhäupt d Blätz gehn jo äweg un bliwe diän diä einzigartig Erinnerunge an Ührzit, wu d Krampe uf de Welt kumme sin. Do isch mr  ebbis durch de Kopf gange un ich hab mich ganz arg miäße zämme nämme, dass ich mit minene Gedanke nit nüsblatzt bin. Mir isch nämlig kumme, dass mi Möeter als verzellt het, dass ihri Möeter, also mi Großili,  immer wider ufzellt het – ohni lang ziiberleege –  wel vu de siebe Kinder wänn uf d Welt kumme isch. Un  de eind oder ander Spruch, vu de „Geburtshelfer“ het si au no parat gha. De Dokter heb eimol gsait, wu er s Kind an de Bei rüszoge het: Maidli, jetz mösch dapfer si un ei bsunders ifiählsami Hebamme heb, wus s Großlili in de Wehe lüt nüsbriält het, gsait: Hätsch frejer briält, jetz ischs z spoot.

Ich weiß au no wänn mini Kinder uf d Welt kumme sin, wurum, des isch ganz eifach, do bin ich sozöesage privilegiärt. Jetz aber zerscht zöe de Salatkopf-Umdüschgschicht.

Wil ich des Gebabbl nimme hab kenne aheere uns mir mittlerwil e weng drimlig wore isch vor Unterzuckerung, hab  ich mr eifach e neje Kopf gschnappt un dämm verdutzde Kerli gsait : Basst schu! un bin devu.

Wu ich deheim in d Diire ni bin , het de Schnellkochtopf in de hegschte Teen pfiffe. Der hab ich vergesse. Ich hab mich fascht nit träut, der Topf vu de Platte z nämme wil ich Angscht gha hab, dass mir des Ding um d Ohre fliägt. Wuner abdampft gsi isch un ich en hab kenne ufmache, sin staubtruckini Herdepfelstickli un Schelfterefätze am Topfrandrand bäppt.  Komboscht oder Biotonne,  uf jeder Fall nit zöem Esse.

So e Saich aber au, un alles nur wil diä dumm Kachle sich nit merke kann, wänn ihri Burschd uf d Welt kumme sin, aber s kann nit jedi so vil Glick ha wiä ich. Ich brüch mer nämlig nur Niini merke. Do hab ichs richtig göet, wil bim Kerli simmer am Niini z Obe ins Krankehüs un am Niini am Morge isch er uf d Welt kumme. Göet merke kammer sich des, sunscht isch nit göet gsi. Lang ischs gange bis der Blotzer endlig rüskumme isch. Des het mi Mann eweng anderscht gsähne, der het ab de elfe gschlofe un isch erscht am achti am Morge, wu s zöem Endspurt gange isch, wider ufgwacht. Des isch de Vorteil vu de Familiezimmer, de grescht Teil verschloofe un hinterher sage, dass mr diä ganz Zit debi gsi isch.

Un bim Maidli ischs wider am Niini gsi, aber am Obend. Am Sibeni z Obe hets im Büch schu eweng zwackt. Am halber Achti hab ich denkt, jetzt röefsch emol de Mann in de Wirtschaft aa, ob er mich ins Krankehüs fiähre kennt. Des sei grad nit so ginschtig, het er gmeint, wil si e großi Gsellschaft hän un do kann er de Kolleg nit elai in de Kuchi loh. Er haut noch de Hauptgang nüs un kunnt deno gli. Ich soll mer e Taxi nämme. So e Taxifahrer isch jo au nit eso ufgregt wiä er, des sei doch vil besser.

So hab ichs deno gmacht un bin am achti im Krankehüs gsi. Am kurz vor de Niini ischs Maidli do gsi un kurz nooch de Niini de Mann. Er isch ins Zimmer gschlurbt, de dreckig, blöetig Kochkittel noch a, het nomol devu aagfange, dass er noch d Hauptgang het miäße nüshaue un de Kolleg jo schliäßlig nit elai het loh kenne …

Un ich hab uf mi glai Bindili näbe mir didet, un hab gsait: Un ich hab in de Zwischezit unser Dechterli nüsdruckt.

Adjee mitenand

saits Rénate

Toleranz un Unterzuckerung

(D Tondatei isch am End – ganz unte)

Vorhin hab ich d Zittunge un d Heftli sortiert, des isch bigott e Hüffe Bapier, wu ins Hüs flatteret. Do isch mer d Sunndigszittung zwische d Finger kumme. Ich glaub jo nit an d Horoskope, aber wunderfitzig bin ich als änneweg. Diä Wuch isch bi mir dringstande, dass ich mir beröeflig keini umständlige Vorschrifte mache lo soll. Des isch in däm soziale Genre, wu ich schaff gar nit eso eifach, also do hätt mer mich nit miäße druf ufmerksam mache. Aber bi Allgemein isch folgendes gstande, so e Art Warnung: Viel Geduld und Toleranz helfen Ihnen jetzt weiter. Des hätt ich mir am Samschtig solle ibleue, wu ich ikaufe gange bin.

Tolerant  und geduldig z blibe wenn dr unterzuckeret bisch, isch nit ganz eifach, ich dät emol sage, s isch ender unmeglig.

E göets Beispil dodefir hab ich am Samschtig, am eigene Leib erläbt.

Wils mer am Fridig nit uf de Münschtermerkt glangt het, bin ich halt am Samschtig um d Ecki an so e Bürestand. Dert gits au fascht alles un s meischt isch sälwer apflanzt.  Was willsch no meh, aber s Flair vum Münschtermerkt fählt halt eweng. Fir dismol hets aber lange solle. Ich hab nur alles fir e gmischte  Salat brücht un s het au alles gäh.

Wiä gsait, s isch spoote Morge gsi un ich kriäg am Morge als fascht nit rab un in däm Falls ischs  nit fascht nit gsi, sondern gar nit.

Wu ich vum Bürestand zruck kumme bin, ischs schu stramm uf  Zwelfi zöegange. Do brüchsch jetz au nimmi aafange z Morge z esse, machsch dr gli ebbis z Mittag, hab ich mer denkt.

Gschwelldi mit Bibilikäs hab ich mache welle. Ich hab d Herdepfel im Schnellkochtopf ob döe, äs sin glickligerwis glaine , neji gsi un, do gohts schneller un hab agfange de Salat z butze. Bim erschte Griff schu lang ich in e Matsch ni. Alles fülig, nur userum diä griäne lädrige Blätter nit.  Wenischtens kei Rüp, hab ich mer denkt, de Schurz abzoge un bin wider an de Bürestand zruck um de Salatkopf umzdüsche. Ich hab mi Aliige vorbrocht, aber nit bi de Merkfrau, wil diä grad bediänt het. Der jung Kerli, wu do als üshilft, het sich schins nit träut, des eigemächtig z entscheide un het mich uf d Cheffi verwise.

Un was mache Merktfraue gäärn, wenn si nit ufem Feld rumkräutere ? Richtig, si schwätze mit de Lit. Un was mr do alles heere kann, ich wott des nit alles wisse, was do verzellt wird. In däm Fall ischs um Tätowierunge gange. Ganz stolz het e Kundin de Merktfrau ihri Tatoos zeigt. S het üsgsähne wiä d Ärm vunere Bekannte, wänn si als mit ihrem Katzerolli gschmüst het. So ischs aber nit gsi. Diä Schlenz het si sich fir extra mache loh, es seie  nämlig ganz bsunderi Tatoos,  hab ich unfreiwillig erfahre därfe. Si het sich, un jetz hebe ejch fescht, d Ührzit wu ihri Kinder uf d Welt kumme sin, in d Ärm ritze lo, wahrschins, dass si des nit vergißt. Also Zahle hab ich keini erkenne kenne (ich  hab mers au alöege derfe) ,wil zöe sonere üsgfallenene Idee ghärt selbschtverständlig au e üsgfallini Schrift. D Lit däte jo nit froge, wänn do stoh dät: Linus, 12.12.2015, 05:25 Uhr, des dät jeder gli erlickere. S isch irgende Schrift gsi, vu dere ich no niä ebbis gheert hab. Aber d Merktfrau het des fir e Wahnsinnsidee ghalte. Ich au, fir e wahnsinns bleedi Idee. Ich hab mich aber zruck ghalte, mittlerwil schu eweng ungeduldig . . .

S het e noch göets End gfunde, dodevu verzell ich s negscht Mol.

Adjee mitenand

saits Rénate