Si hän jo rüsgfunde, dass s Schlimmscht diä Aerosole sin bi de Ibertragung vu dere Kranket. Deswäge derft mr jetz wider enander d Hand gäh, wämmer wott. Aber will mr des jetz wider? D Händ vu wildfremde Lit alange? E manchs mol hesch doch als schu denkt, s lit dr ebber e tote Fisch in d Hand – kalt, bätschnass un labrig. Des Vergniäge kannsch jetz wider ha. Un nit nur des. Mr kann sich jetz au wider alle meglige halbfremde Lit an de Hals werfe: Bussi rechts-links oder rechts-links-rechts. Au säll goht wider.
Dr sihsch es aber nimmi, Shaking hands un s Bussiere. Hän s d Lit no nit gspannt? Träue si sich no nit? Hän si vergesse, wiä s goht? Ich hab do emol e glaini – natirlig nit repräsentativi – Umfrog gstartet, ganz spontan in de Umkleidekabine vum Sport. Sechs simmer gsi, fimfi hän zöegäh, dass ene nit fählt, im Gegeteil. Des isch aber e Blitzumfrog unter weibliche Persone gsi, wiä gsait, nit repräsentativ. Aber froge doch emol so umenand – oder villicht kennt sich do emol e seriöses Institut demit befasse.
Also ich wär als Kind uf jeder Fall froh gsi, wenn ich nit immer hät miäße s Batschhändli gäh un mich irgendwelchi Verwandte druckt hätte, dass ich fascht kei Luft meh kriägt hab.
Alla göet, de Elleboge döets doch au, s isch halt eweng lächterlig, uf jeder Fall meischtens aber nit bätschnass.
bi uns kammer au vum Bode esse, mr findet immer ebbis
Nur e glains Filmli, kei langi Gschicht, des möeß au emol lange, in dere Zit vu Entbehrunge.
Nit jomere, am achti hän schu vili deheim si miäße. Kenne ner noch des Liäd vun de Conny Froebes „Pack die Badehose ein, nimm dein kleines Schwesterlein, denn um Acht müssen wir zuhause sein.“
S goht grad wider so. Ikaufe, koche, esse, ufrüme, butze, Abfall rabbringe, zwischedurch Wesch wäsche, zämmelege . . . Un niä isch mr elai, fascht niä, nur im Bad oder uf em Klo oder wämmer e geniali Idee het . . .
Ah ja, s Maske naije hätt ich beinah vergesse, säll möeß halt au si, wämmer nit mit de Einheitsmaske rumlaufe will.
Au dismol kammer nur zöehorche oder zöelöege, kei gschribene Text. Äs sin halt eifach anderi Zitte.
Bi dem Beitrag gits au s erscht mol kei Text, nur s Filmli. S het mr leider nit zöem schminke glangt, d Hoor hab ich au nimmi föhne kenne hit morge, sunscht wär emend noch ebber ufgwacht un hät an d Baddire bumberet. Deswäge au d Morgemantel, wil an de Schrank bin ich au nit kumme.
Aber duscht un d Zähn butzt hab ich schu, säll möeß si. Mr sott sich jo nit go lo. Dass mr in de Jogging-Hose rumlauft un d Hoor immer lenger wäre, des langt schu.
„Ich gang go Iikaufe“ het mi Mann geschtern gsait. „Bringsch Milch mit, s langt glaub ich nimmi fir de Kaffee morne Morge.“ hab ich em gsait. „Basst“ un schu isch er furt gsi. Wu er zruck kumme isch het er alles elai in de Kiählschrank g’rüümt. Hoppla, was isch mit em bassieärt? Meischtens lit s Zigs nur hi un meint, dass ich des mache sott, wil ich jo mi bstimmti Ordnung hab un er nit falsch mache will.
Hit emorge söech ich nooch de Milch. Gfunde hab ich e Gugele Wurscht un eini mit Käs. So ungfähr drei Pfund War, aber kei Milch.
„Hesch dü kei Milch g’holt?“ hab ich en gfrogt. „Nai, wurum, s isch doch noch do.“ het er gmeint. „Ebe nit, nur noch e Bitzlili un säll isch glaub ich süür wore, wil irgende Dildapp d Milch dusse stoh loh het bi dere Schwiäli un der Dildapp bin nit ich gsi.“
Wänn ich ebbis nit liide kann, deno ischs schwarze Kaffee. „Gohsch dü jetz go Milch hole?“ hab ich do so frejndlig wiäs noch gange isch, gfrogt.
„Ich bin doch nit de Gango“ ischs zruck kumme. „Ich hab au nit gsait Gang go Milch hole, sondern hab dich gfrogt, ob dü jetz go Milch hole go wottsch, wil ders geschtern vergesse hesch. Des isch d Höfligkeitsform, im Hochditsche sait mer do: Würdest du bitte Milch einkaufen gehen? Konjunktiv zwei oder Futur zwei, wenn dr verstohsch, was ich mein. Gang go Milch hole isch de Imperativ, also d Befehlsform, hesch des kapiärt? D Befehlsform wird glich bildet wiä s eifach Präsens, also d Gegewartsform, diä normal, ohni Häckmeck, also nit verwechsle mit Konjunktiv eins. Wenn dü jetz zöem Beispil saisch: Er heb mords einer im Käner gha, wil dü nit weisch, ob des wirklig eso gsi isch, isch des e Möglichkeitsform, aber so häts si kenne nooch drei große Biär un viär Virtili.“
„Gang mer doch ewäg mit dinere megliche Präfektivform!“ het er deno gmeint. Des hab ich eso nit stoh loh kenne: „Präfektiv gits nit, s git Imperativ oder Präteritum un des isch d Vergangeheit, also des was wirklig rum isch, baschta. Dü bisch geschtern ikaufe gange un hesch d Milch vergesse. Dü miäscht jetz sage: Liebling, ich vergaß gestern Milch einzukaufen. Aber das mache ich jetzt geschwind.“ Des het natirlig nit gsait, gar nit het er gsait, nur e mords Schlurbe zooge un isch devu dackelt. Zruck kumme isch er mit Fitmilch! Des derf doch nit wohr si. Weller Daifel het en denn do gritte? Mir hän immer Vollmilch, immer, immer, immer, no niä hämmer des wiß gfärbt Wasser gsoffe. Er heb halt e schlechts Gwisse gha wäge de vile Wurscht un dem hüffe Käs, wu er kauft het, do het er Kalorie spare well, aber doch nit an de Milch im Kaffee! S isch mer nit anders ibrig blibe, wiä sälwer losgoh un Milch kaufe. Ich hab mich fir extrafetti mit 3,8 %-prozentigig entschide.
oder Toleranz un Unterzuckerung – 2. Teil wer will, kann au zöehorche, de Ton isch unte
S isch grad furtgange mit de Lobeshymne uf der säumäßig göet Ifall mit dere Rumschlenzerei in de Ärm un dasses halt schu klasse üssiht, au wenn d Ärm noch voller Blätz gsi sin un iberhäupt d Blätz gehn jo äweg un bliwe diän diä einzigartig Erinnerunge an Ührzit, wu d Krampe uf de Welt kumme sin. Do isch mr ebbis durch de Kopf gange un ich hab mich ganz arg miäße zämme nämme, dass ich mit minene Gedanke nit nüsblatzt bin. Mir isch nämlig kumme, dass mi Möeter als verzellt het, dass ihri Möeter, also mi Großili, immer wider ufzellt het – ohni lang ziiberleege – wel vu de siebe Kinder wänn uf d Welt kumme isch. Un de eind oder ander Spruch, vu de „Geburtshelfer“ het si au no parat gha. De Dokter heb eimol gsait, wu er s Kind an de Bei rüszoge het: Maidli, jetz mösch dapfer si un ei bsunders ifiählsami Hebamme heb, wus s Großlili in de Wehe lüt nüsbriält het, gsait: Hätsch frejer briält, jetz ischs z spoot.
Ich weiß au no wänn mini Kinder uf d Welt kumme sin, wurum, des isch ganz eifach, do bin ich sozöesage privilegiärt. Jetz aber zerscht zöe de Salatkopf-Umdüschgschicht.
Wil ich des Gebabbl nimme hab kenne aheere uns mir mittlerwil e weng drimlig wore isch vor Unterzuckerung, hab ich mr eifach e neje Kopf gschnappt un dämm verdutzde Kerli gsait : Basst schu! un bin devu.
Wu ich deheim in d Diire ni bin , het de Schnellkochtopf in de hegschte Teen pfiffe. Der hab ich vergesse. Ich hab mich fascht nit träut, der Topf vu de Platte z nämme wil ich Angscht gha hab, dass mir des Ding um d Ohre fliägt. Wuner abdampft gsi isch un ich en hab kenne ufmache, sin staubtruckini Herdepfelstickli un Schelfterefätze am Topfrandrand bäppt. Komboscht oder Biotonne, uf jeder Fall nit zöem Esse.
So e Saich aber au, un alles nur wil diä dumm Kachle sich nit merke kann, wänn ihri Burschd uf d Welt kumme sin, aber s kann nit jedi so vil Glick ha wiä ich. Ich brüch mer nämlig nur Niini merke. Do hab ichs richtig göet, wil bim Kerli simmer am Niini z Obe ins Krankehüs un am Niini am Morge isch er uf d Welt kumme. Göet merke kammer sich des, sunscht isch nit göet gsi. Lang ischs gange bis der Blotzer endlig rüskumme isch. Des het mi Mann eweng anderscht gsähne, der het ab de elfe gschlofe un isch erscht am achti am Morge, wu s zöem Endspurt gange isch, wider ufgwacht. Des isch de Vorteil vu de Familiezimmer, de grescht Teil verschloofe un hinterher sage, dass mr diä ganz Zit debi gsi isch.
Un bim Maidli ischs wider am Niini gsi, aber am Obend. Am Sibeni z Obe hets im Büch schu eweng zwackt. Am halber Achti hab ich denkt, jetzt röefsch emol de Mann in de Wirtschaft aa, ob er mich ins Krankehüs fiähre kennt. Des sei grad nit so ginschtig, het er gmeint, wil si e großi Gsellschaft hän un do kann er de Kolleg nit elai in de Kuchi loh. Er haut noch de Hauptgang nüs un kunnt deno gli. Ich soll mer e Taxi nämme. So e Taxifahrer isch jo au nit eso ufgregt wiä er, des sei doch vil besser.
So hab ichs deno gmacht un bin am achti im Krankehüs gsi. Am kurz vor de Niini ischs Maidli do gsi un kurz nooch de Niini de Mann. Er isch ins Zimmer gschlurbt, de dreckig, blöetig Kochkittel noch a, het nomol devu aagfange, dass er noch d Hauptgang het miäße nüshaue un de Kolleg jo schliäßlig nit elai het loh kenne …
Un ich hab uf mi glai Bindili näbe mir didet, un hab gsait: Un ich hab in de Zwischezit unser Dechterli nüsdruckt.
Em Rénate si Blog . . . 