De nackig Münschterturm

Iberall in de Zittunge stoht ebbis iber de nackig Münschterturm oder Helm wiäs schins richtig heißt, also dass es Grischt weg isch un dass mer jetz wider nufstiige kann, ganz nuff bis zöe de Glocke un no wider. Wu ich des glääse hab, ischs mer ganz anderschd wore, nit nur wil ich nit schwindelfrei bin, sondern au wil ich e dunkels Geheimnis hab: Ich bin no niä obe gsi! Bis geschtern. Geschtern bin ich s allererscht mol in minem lange Läbe uf em Münschter gsi. Ich hab schu immer mol nuf welle, au frejer mit de Burschd, wu si noch glai gsi sin, aber de Kerli isch so e ufgregte Gingl gsi un s Maidli e Angschthas. Des hab ich mer nit luschtig vorgstellt, dem Gingl diä steil Stäge hinterher z’renn, mit em Maidli am Bei, wenn der sälwer fascht vor Angscht in Hose machsch.

D Burschd sin jetz schu e Wili nimmi glai, aber irgendwiä hets niä basst, meischtens hab ich schu e volle Ikaufskorb gha, wänns mer wider igfalle isch. Ob do au eweng s Unterbewußtsi e Roll gspilt het, säll schliäß ich jetz emol nit üs.

Aber jetzt bin i obe gsi. Am e scheene Herbschtdag. S isch schu e weng aaschtrengend gsi, diä ganze Stapfle nuff, ich hab zimlig gschnüft, aber wu ich aber obe akumme bin, isch mer schu s Herz uffgange, nit nur wäge de Aaschtrengung. Diä ganze Marktständ im Morgeliächt!

Zöem Alöege:

Diese Diashow benötigt JavaScript.

Zöem Ahorche:

Un de Gschmack vu de aabaijde Ziwele vu der Wurschtständ! Ich sags Eijch, bis in de Glocketurm het mer des gschmeckt. Un ich hab nur e baar Leffel Müsli mit Ghia-Soome im Ranze gha. S Maidli isch nämlig e baar Daag do gsi un het allerlei Kerner und Müslizöetate mitbroocht un mir d Reschtli do gloh. Vor allem diä Ghia-Soome im Kiählschrank hän weg miäße, si solle jo säumäßig gsund si. Mich hets fascht glupft, wu ich diä schlimige, graue Bebbili ins Müsli gschittet hab. Dapfer hab ich e glains Schissili rabgworgelt.

Jetz aber wider zöem erfreulige Teil vun de Gschicht. D Üssicht isch grandios gsi, aber d Üssicht uf e langi Roti het mich bal wider nabtribe. Unte akumme bin ich schnöerstraks zöem erscht beschte Wurschtstand un hab mer e Wurscht g‘holt  – üsnahmswis emol mit Ziwele, diä zöesätzlige Kalorie hab ich mir jo schliäßlig verdiänt.

Adjee mitenand

saits Rénate

 

S End vum Salatkopfdrama

oder Toleranz un Unterzuckerung – 2. Teil
wer will, kann  au zöehorche, de Ton isch unte

S isch grad furtgange mit de Lobeshymne uf der säumäßig göet Ifall  mit dere Rumschlenzerei in de Ärm un dasses halt schu klasse üssiht, au wenn d Ärm noch voller Blätz gsi sin un iberhäupt d Blätz gehn jo äweg un bliwe diän diä einzigartig Erinnerunge an Ührzit, wu d Krampe uf de Welt kumme sin. Do isch mr  ebbis durch de Kopf gange un ich hab mich ganz arg miäße zämme nämme, dass ich mit minene Gedanke nit nüsblatzt bin. Mir isch nämlig kumme, dass mi Möeter als verzellt het, dass ihri Möeter, also mi Großili,  immer wider ufzellt het – ohni lang ziiberleege –  wel vu de siebe Kinder wänn uf d Welt kumme isch. Un  de eind oder ander Spruch, vu de „Geburtshelfer“ het si au no parat gha. De Dokter heb eimol gsait, wu er s Kind an de Bei rüszoge het: Maidli, jetz mösch dapfer si un ei bsunders ifiählsami Hebamme heb, wus s Großlili in de Wehe lüt nüsbriält het, gsait: Hätsch frejer briält, jetz ischs z spoot.

Ich weiß au no wänn mini Kinder uf d Welt kumme sin, wurum, des isch ganz eifach, do bin ich sozöesage privilegiärt. Jetz aber zerscht zöe de Salatkopf-Umdüschgschicht.

Wil ich des Gebabbl nimme hab kenne aheere uns mir mittlerwil e weng drimlig wore isch vor Unterzuckerung, hab  ich mr eifach e neje Kopf gschnappt un dämm verdutzde Kerli gsait : Basst schu! un bin devu.

Wu ich deheim in d Diire ni bin , het de Schnellkochtopf in de hegschte Teen pfiffe. Der hab ich vergesse. Ich hab mich fascht nit träut, der Topf vu de Platte z nämme wil ich Angscht gha hab, dass mir des Ding um d Ohre fliägt. Wuner abdampft gsi isch un ich en hab kenne ufmache, sin staubtruckini Herdepfelstickli un Schelfterefätze am Topfrandrand bäppt.  Komboscht oder Biotonne,  uf jeder Fall nit zöem Esse.

So e Saich aber au, un alles nur wil diä dumm Kachle sich nit merke kann, wänn ihri Burschd uf d Welt kumme sin, aber s kann nit jedi so vil Glick ha wiä ich. Ich brüch mer nämlig nur Niini merke. Do hab ichs richtig göet, wil bim Kerli simmer am Niini z Obe ins Krankehüs un am Niini am Morge isch er uf d Welt kumme. Göet merke kammer sich des, sunscht isch nit göet gsi. Lang ischs gange bis der Blotzer endlig rüskumme isch. Des het mi Mann eweng anderscht gsähne, der het ab de elfe gschlofe un isch erscht am achti am Morge, wu s zöem Endspurt gange isch, wider ufgwacht. Des isch de Vorteil vu de Familiezimmer, de grescht Teil verschloofe un hinterher sage, dass mr diä ganz Zit debi gsi isch.

Un bim Maidli ischs wider am Niini gsi, aber am Obend. Am Sibeni z Obe hets im Büch schu eweng zwackt. Am halber Achti hab ich denkt, jetzt röefsch emol de Mann in de Wirtschaft aa, ob er mich ins Krankehüs fiähre kennt. Des sei grad nit so ginschtig, het er gmeint, wil si e großi Gsellschaft hän un do kann er de Kolleg nit elai in de Kuchi loh. Er haut noch de Hauptgang nüs un kunnt deno gli. Ich soll mer e Taxi nämme. So e Taxifahrer isch jo au nit eso ufgregt wiä er, des sei doch vil besser.

So hab ichs deno gmacht un bin am achti im Krankehüs gsi. Am kurz vor de Niini ischs Maidli do gsi un kurz nooch de Niini de Mann. Er isch ins Zimmer gschlurbt, de dreckig, blöetig Kochkittel noch a, het nomol devu aagfange, dass er noch d Hauptgang het miäße nüshaue un de Kolleg jo schliäßlig nit elai het loh kenne …

Un ich hab uf mi glai Bindili näbe mir didet, un hab gsait: Un ich hab in de Zwischezit unser Dechterli nüsdruckt.

Adjee mitenand

saits Rénate

E schwere Gang, Badanzug kaufe – 1. Teil

D #Freibadsaison het agfange un ich hab bim Üsmischte feschtgstellt, dass miner Badanzug sich ufleest. S het breselt, wu ich dra zooge hab, s isch nit meh z mache gsi.

Ich hab mer im Winter im Hallebad schu denkt, dass er so labberig isch, er isch quasi um mich rum gschwumme. Also elai vum Chlorwasser kann des nit kumme. Ich hab jo de Swimming-Pool in de Cevenne im Verdacht, wu mer im letschte Spotsummer gsi sin. Frankrich – In de Cevenne. Am freje Morge hab ich de Patron als gsähne, wiä er alles megliche ins Wasser gschittet het. E Sprutz vu dämm un e Schepfer vu sällem, eifach eso üsem Handglenk rüs, ohni ebbis abzmesse. Ich hab en emol gfrogt, was des denn so alles isch, was s Wasser so scheen klar un süver macht. „Produits“ isch alles gsi, was er dezöe gsait het. Do wär ich jetz nit druf kumme.

Im Hallebad hab ich noch e andere Badanzug debi gha un deswäge de breslig wider vergesse. Der ander isch aber e arg wiäschte gsi. Schwarz mit brüne Blöeme un uf de Sitte e Raffung. D Verkäuferi het mich dertemol druf higwise, dass des e flache Büch macht. Des weiß ich noch ganz gnau, wil ich mer dert denkt hab, des sait grad diä Richtig. Selber het s ere de Büch iber e riesegroße, gschmacklose Girtelschnalle üs de Hose nüs druckt un mer het grad gmeint, si het do noch e Graddel druf, so ungeniert wiä si de Ranze rüsgstreckt het.

Weller Daifel mich aber gritte het, dass ich der grüslig Badanzug gkauft hab, weiß ich bis hit nit. Ich weiß nur, dass er in de Lumpesack kunnt, sobal ich e neje hab.

Jetz gang ich los, aber nur in ei oder zwei Gschäfter, meh halt ich nit üs.

Des nur kurz. Vu minene Iikaufserlebnisse, mit oder ohni Erfolg, verzell  ich e ander Mol.

Adjée mitenand

saits Rénate

mer kann au eifach zöehorche, d Datei isch do unte

S goht um d Wurscht

Viili hän jo Bedüres mit de Verkäuferinne un Verkäufer, sit d Öffnungszitte bis in de spote Obend ni gehn un des au am Samschtig. Mir kunnts grad räächt. Natirlig gang ich schu am Samschtig Morge zum Iikaufe firs Wucheend. Aber manchmol fallt mer am Mittag noch emol ebbis ii un deno gang ich halt noch emol, s isch glickligerwis kei wite Wäg. Un s git au Samschtig, wu d Kassiereri mir dreimol e scheens Wucheend winscht. So wiä am letzschte Samschtig. D Kinder sin kumme un ich hab kei Lyoner kauft gha un si esse si doch immer noch so gäärn. Also bin ich e dritts mol loszottelt un hab Glick gha, dass keiner an de Wurscht aagstande isch. E junge Kerli het mich deno bediänt, wahrschins erschts Lehrjohr. Volljährig isch er uf jede Fall nit gsi. Aber ich hab kei Lyoner gsähne. Des gits doch nit! Der jung Kerli het au keini gfunde un het bal jedi Wurscht rumdrillt, wil vu hinte jo alli glich üssähne. Aber ich hab diä trürig Wohret gsähne – kei Lyoner meh, s isch jo au Samschtig Obend gsi.

Ob nit villicht noch eini hinte im Wurschtlager rumlit? Er het nochglöegt un isch mit eme ganz frische Wurschtbengel zruckkumme.

Aber wiä goht s jetz wider? Ich hab jo nit der ganz Bengel welle. E erfahrini Kollegin het gmerkt, dass er nit so räächt weiß, was er demit mache soll un het em erklärt, dass mer d Wurscht erscht emol in de Mitti durchschnide möeß. Des het er deno au gmacht, het s Messer obe aagsetzt un eifach d Klinge rabdruckt. D Kollegin het em erklärt, dass mer bim Schniide s Messer hin un her schiebt, s isch aber au nur mit Rabdrucke gange. S isch jo nur Lyoner gsi. Wänn der emol in d Fleischabteilung kunnt . . .

Also het er Rädli fir Rädli an de Maschin rabgschnitte bis noch eme Wiili hundert Gramm uf em Papier gläge sin. Jetz noch s Papier zämme lege. Wiä e Gschenk mit Dreieckli an de Sitte oder eifach zack zack, d Ende zruckklappe? Er hets irgendwiä gschafft. Ich hab mer in de Zwischezit iiberleijt, dass ich fir d Kinder jewils ei Päckli Wurscht mitnämme kennt, so fir de Ruckwäg. Wu ich mi Wunsch vorbrocht hab, isch em d Verzwiiflung im Gsicht gstande. Dapfer isch er zöe de Schniidmaschin zruck un het widermache welle, aber wu isch d Lyoner hikumme? Diä het d Kollegin weggrümt, in d Wurschttheke. Ich hab em druf didet, wu si si higleijt het.

Rädli

Si het nämlig selber d Maschin brücht, wil in de Zwischezit doch noch Kundschaft kumme isch un bi dem Tempo vum junge Lehrling, hätte si noch speter Firobend gha. Insgesamt isch s e knappi viertel Stund gange, bis ich mini drei Päckli gha hab. Zöekinftig wir ich aber fir alli Fäll e paar Dose Bichsewurscht uf Vorrat nämme.

 

 

Fir  alli Fäll

. . . un ich glaub, des isch nit nur s erscht Lehrjohr vu dem Kerli gsi, au der erscht Dag, ich winsch em noch vili so geduldigi Kundinne wiä mich.

Adjée mitenand
sait s Rénate