– Fir alli, wu liäber zöehorche, d Tondatei isch ganz am End vum Beitrag –
Irgendwänn der Summer isch mer alles, aber wirklig alles uf de Wecker gange. Richtig unlidig bin ich wore. In de Badische häns sis nur vum Lollo oder vum Synagogeplatz gha. E viertel Johr Summerloch und Süri-Gurke-Zit ! Un des Wetter het mer z schaffe gmacht, heiß un stickig isch s gsi. D Stadt voller Tourischde un Baustelle, an de Dreisam sin d Lit rumgläge, zwische Abfall un vollgschissene gäle Plaschtikgugele – Friburger „savoir vivre“.
Mir hets eso glangt. Heinomol, ich will nimmi schwitze, ich will wu anderschd hi, wu s nit eso heiß isch, wu e Liftli goht, wu mer z Nacht schloofe kann, wu s meh Wasser git, nur wu kennt des denn si? Hejo, HAMBURG. Do will ich hi. Wurum bin ich do nit schu frejer druf kumme? Des alles isch mer am Sundig Obend durch de Kopf gange, wus mol wider e Wiederholung vum Tatort im Fernseh gäh het. Mir hän en schu kennt, hämmer gmeint, aber sicher simmer uns nit gsi, miner Mann un ich. Mir wäre halt beidi nit jinger!
Am Mändig Morge, gli, wu de Mann endlig furt gsi isch – sunscht isch er jo am Mändig immer deheim, aber er het wäge nere greßere Gschicht zöem Zahnarzt miäße – hab ich mich an de Laptop ghockt un nooch Agebote fir Hamburgreise glöegt un au ebbis bassends gfunde. Jetz möeß nur noch mi Liäbschte frei ha.
Wiä kennt ich des rüskriäge? De Mann eifach frooge? Liäber nit. Wenn der en heersch, kenntsch als grad meine, dass d Lit reihewis verhungere, wenn er nit in de Kuchi stoht. Also hab ich eifach in de Wirtschaft agröefe un mir de Diänschtplan vu minem Schätzli durchgäh loh. S het basst! Er het viär Daag am Stick frei gha.
So, jetz bin ich mit em Iberraschungsüsflug dra gsi. Was der kann, also miner Mann, des kann ich schu lang! Entscheidung un Iberraschung
Also eifach nur planlos durch Hamburg dappe, hab ich au nit welle. E glai weng ebbis Kulturells kann nit schade. Aber, was macht mer denn eso in Hamburg, üßer zöem Musical goh? Des isch jo gar nit fir mich, Nai, bittscheen keini Musicals. S git jo e Udo Lindenberg Musical, hab ich glääse. Der kammer doch au no leibhaftig uf de Bühni sähne, do möeß mer doch kei Musical drüß mache, aber d Lit meege des, so hets de Aaschin.
Deswäge hab ich mich bi de Tourischteinformation erkundigt, wiäs denn eso mit Karte fir diä nej Elbphilharmonie üssiht. Schu an der kurze Paus mit eme glaine Schnüfe am ander End vu de Leitung hab ich gmerkt, dass ich in de Kategorie Landei un Dorfdepp igordnet wore bin. Frooge derf mer jo emol kenne! Villicht s negscht Johr, het mer mir gsait, do miäßt ich mich aber bal entscheide. Dass ich nit s negscht Johr, sondern schu diä negscht Wuch nooch Hamburg wott, hab ich deno zimlig bissig igworfe. S Fräulein am ander End het sich deno rabgloh mir de Tipp z gäh, dasses bi de Staatsoper firs Ballett vum John Neumeier, des sei e weltbekannte Choreograph, het si em Landei erklärt, noch Karte gäh kennt, vu Abonennte, wu kei Zit oder kei Luscht hän uf regelmäßigi Kultur. Ich hab mich bedankt fir der wertvoll Tipp un hät am liäbschte gfrogt: „Was isch denn e Choreograph?“ Des hab ich mer verdruckt.
Un tatsächlig, dert hets noch Karte gäh, aber zöem Karte kaufe het mer erscht emol e eige Konto aleege miäße mit Passwort un allem drum un dra. Ich bin schu ganz nervees wore, nit dass des au nit wird, aber deno: Klick, klick, klick, mir gehn ins Ballett. Ich hab gar nit glöegt, wiä des Stick heißt un um was dasses goht.
Also diä Iberraschung mit de Hamburgreis an sich het mi Mann fir sini Verhältnis göet verkraftet. Jetz kunnt aber noch s kulturell Zickerli un des hab ich em ganz schonend beibringe welle. E Sakko sottsch au mitnämme, un e Hämm un e Kravatt, hab ich vorsichtig aagfange. Wurum er des sott, het er wisse welle, er heb kei Luscht uf Restaurants mit große Deller, wu glaine Portione mit schlaihem Esse druf sin un dodefir d Priis gsalze. He nai, des wott ich doch au nit, hab ich en beröehigt un deno d Wohret iber s Kulturprogramm rüsgloh. Un üßerdem dät er doch eso stattlig üssähne, mit Sakko, hab ich em g’wohldobelt. Der hättsch kenne e Stecknodle rabkaije heere. Er isch eifach nur dogstande, hets Mül ufgsperrt un nit gsait. So isch er e Wiili dogstande, wiä versteineret. Mir ischs ganz anderschd wore, nit dass er s noch am Herz kriägt un hab eifach druf los gschwätzt: Ballett, scheeni jungi Lit, wu federelicht danze, schlanki, elfehafti Maidli in paschtelfarbige Kleidli wu uf de Zechespitze iber d Bühni tripple un zwischedurch vu durchtrainierte junge Männer umenander trajt un gschlenkeret wäre.
Ganz langsam un ganz lislig het er sich umdrillt un isch üsem Zimmer gange, s einzig, was er gsait het, isch gsi: Un d Männer hän Strumpfhose aa . . .
Böecht isch böecht, do gehn mir hi!
Adjee mitenand
saits Rénate
. . . mir sin zöem Ballett gange. D Männer hän keini Strumpfhose aagha. Ich hab mich nit träut des im Theater z fotografiäre, aber sunscht hab ich schu e weng in Hamburg rumknipst.
Em Rénate si Blog . . . 